Według legendy Lagertha Lothbrok była krajem tarczy Wikingów i władcą dzisiejszej Norwegii, a także niegdyś żoną słynnego wikinga Ragnara.

Ladgerta, która miała niezrównanego ducha, mimo delikatnej postury, okryła swą wspaniałą walecznością skłonność żołnierzy do chwiejności. Zrobiła bowiem wypad i poleciała na tyły wroga, zabierając ich niezauważenie, iw ten sposób zamieniła panikę swoich przyjaciół w obóz wroga.

Jeśli chodzi o inspirację dla postaci Lagerthy, jedną dobrą sugestią, która została wysunięta, jest to, że Lagertha może być związany z nordycką boginią Thorgerd.

Lagertha był liderem!

 Sigrid Dumna była piękną, ale mściwą córką Skogul-Tosti, potężnego szwedzkiego szlachcica. W sagach nordyckich Sigrid była wymieniana wśród najpotężniejszych kobiet Wikingów. Była poganką we krwi, która nie chciała przyjąć chrztu bez względu na wszystko. Była piękna, ale była z siebie tak dumna, że otrzymała imię „Wyniosły”. Mimo że Sigrid wychowała się w kraju zdominowanym przez chrześcijaństwo, postanowiła podążać starożytną ścieżką - pogańską. Sigrid czciła nordyckich bogów i wierzyła w ich wysoką moc. Zamiast siedzieć tam i czekać na Dzień Sądu, Sigrid przeżyła swoje życie pełnią życia, podążając starożytną ścieżką.

Król Ecbert był światowym i ambitnym królem Wessex i Mercji, którego młodzieńcze lata spędził na dworze cesarza Karola Wielkiego. Ambitny i otwarty człowiek o sile, wiedzy i chęci zdecydowanego wykorzystania tych cech. Rozwinął silny szacunek dla swojego nowego wroga/sojusznika Ragnara Lothbroka.

Erik, znany również jako Eric Dobry. Eric urodził się w miejscowości Slangerup w Północnej Zelandii (Dania) - największej duńskiej wyspie. Erik był bardzo lubiany przez ludzi, a głód, który nękał Danię za panowania Olafa Hungera, ustał. Dla wielu wydawało się to znakiem od Boga, że Eryk był właściwym królem Danii. Erik był dobrym mówcą, ludzie starali się go słuchać. Po zakończeniu apelu poszli po okolicy, witając mężczyzn, kobiety i dzieci w swoich domostwach. Miał reputację głośnego człowieka, który lubił imprezy i prowadził dość roztargnione życie prywatne.
Król Eryk ogłosił na zgromadzeniu w Viborgu, że postanowili udać się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej.
Eryk wraz z dużą kompanią podróżował przez Rosję do Konstantynopola, gdzie był gościem cesarza. Tam zachorował, ale i tak popłynął na Cypr. Zmarł w Pafos na Cyprze w lipcu 1103.

Rollo był człowiekiem porywczym i bystrym. Był impulsywny i trochę dziki. Bohater został nazwany Pieszym ze względu na swoją sylwetkę - nie jeździł konno, ale atakował pieszo lub na Drakkarze. Jego wściekłość i odwaga przyniosły mu szacunek jego ludu i sławę.

Norweski król, do którego Ivar początkowo kontaktuje się, aby zawrzeć sojusz. Hvitserk zostaje wysłany do niego, aby pośredniczył w umowie, ale zamiast tego Hvitserk prosi Olafa o pomoc w obaleniu Ivara. Rozbawiony Olaf uwięził i torturował Hvitserka. Kiedy Hvitserk nie chce ustąpić, pod wrażeniem Olafa zgadza się zaatakować Kattegat. Po bitwie ogłasza Bjorna królem Kattegat. Harald zostaje poważnie ranny w bitwie, a Olaf ratuje mu życie. Jednak Olaf zajmuje również swoje królestwo i trzyma Haralda jako więźnia.

Olafa Trygvassona.  Nordycki wiking, krewny króla Haralda Grey Skin. Poszukiwacz przygód, czczony w Norwegii jako kaznodzieja chrześcijaństwa i bojownik o niepodległość narodową. Olaf pierwszy z norweskich królów zaczął bić monety.

Ubbé  był jednym z synów legendarnego wikinga Ragnara Lodbroka przez nieznaną konkubinę. Ale pomimo niejasności jego matki, krew wielkiego króla wykonała swoje dzieło. Ubba Ragnarsson to odważny i bezwzględny wojownik „bez króla w głowie”, zdolny tylko do walki. Nic innego go nie wyróżniało. Podobnie jak jego bracia, jest jednym z przywódców „Wielkiej Armii”, osobiście zabił Edmunda, króla Wschodniej Anglii. On i Ivar zabili króla Anglii Edmunda. Po zebraniu dużej floty Halfdan postanowił zdobyć kolejną część Anglii, ale został zabity, a legendarny sztandar Ragnara Lothbroka został zdobyty przez Brytyjczyków.

Ketill Björnsson, nazywany Płaskonosem,  Był potężnym skandynawskim hersirem (staronordyjski dziedziczny tytuł szlachecki) w Norwegii i jednym z rządów pierwszych osadników Islandii. Był szlachecką rodziną, odważnym i okrutnym wojownikiem, przywódcą oddziału Wikingów. Otrzymał przydomek z powodu „spłaszczonego” garbu na nosie.

Jorundzie,  Jorund, syn króla Yngvi, został królem w Uppsali. Rządził krajem, a latem często jeździł na kampanie. Pewnego lata udał się ze swoją armią do Danii. Walczył w Yotlandii, a jesienią wkroczył do Limafjordu i tam walczył. Stał ze swoją armią w cieśninie Oddasund. Następnie Hulaug, król haleig, zstąpił z wielką armią. Wyruszył do bitwy z Jorundem, a kiedy tubylcy to zobaczyli, zebrali się ze wszystkich stron na dużych i małych statkach. Jorund został pobity na kawałki, a wszyscy wojownicy zostali zabici na jego statku. Pływał, ale został schwytany i sprowadzony na brzeg. Hulaug King nakazał postawić szubienicę. Doprowadził do niego Jorunda i kazał go powiesić. Więc jego życie się skończyło. 

Ivar Bez Kości (staronordycki Ívarr hinn Beinlausi) Był pierwszym i najstarszym synem Aslauga i Ragnara. Potomkowie uchodzili za Ivara Berserkera - wojownika najwyższej kategorii, który wyróżniał się zdecydowaniem i nie zwracał uwagi na rany, odznaczał się niezwykłą niestabilnością i ognistym temperamentem. Zaatakował swoich wrogów dzikim, głośnym rykiem, który wprawił ich w panikę. To wiking, który nie zaznał porażki. O wielkiej zwinności na polu bitwy świadczy przydomek słynnego przywódcy Wikingów. Nazywano go „Bez kości” z powodu nieznanej choroby. Ivar nie mógł poruszać się sam i robił to albo z pomocą przyjaciół, albo czołgając się. Ivar zebrał wielką pogańską armię i zemścił się na angielskim królu Elli za zamordowanie jego ojca Ragnara Lothbroka. Ivar nigdy nie mógł znaleźć żony i rozszerzyć rodziny; zmarł jako zły i okrutny starzec. 

Halfdan Ragnarsson był królem Wikingów i dowódcą Wielkiej Armii Pogańskiej, która najechała anglosaskie królestwa Anglii od 865 roku.

Нaki był słynnym morskim wikingiem. Często jeździł na biwaki wojenne ze swoim bratem Hagbardem, ale czasami walczył sam. Hagbard został zabity przez innego słynnego wikinga Sigurda. Haki pomścił śmierć brata, ale po chwili Sigvald, syn Sigurda, wypędził go ze swojej ziemi. Zbierając dużą armię, Haki wyruszył na wojnę w Szwecji. Haki rządził Szwecją przez trzy lata. Przez cały ten czas jego ludzie wyruszali na kampanie i zdobywali bogate łupy. Kiedy wikingowie z Haki wyruszyli na kolejną wyprawę wojenną, w jego posiadanie weszli siostrzeńcy Huglek, Jurund i Eric. Słysząc o powrocie Yinglingów, przyłączyło się do nich wiele osób. Bitwa między braćmi a małą armią Haki miała miejsce na tych samych polach Furii. Haki walczył bardzo ciężko, zabił Erica i odciął sztandar braci. Jurund ze swoją armią uciekł na statki. Jednak Haki otrzymał w walce tak poważne obrażenia, że przeczuwało to jego zbliżającą się śmierć. Kazał załadować swoją łódź wojenną trupami i bronią i wypłynąć na morze. Następnie kazał naprawić rufę, podnieść żagiel i rozpalić na łodzi ogień z żywicznego drewna. Wiatr wiał od brzegu. Haki był bliski śmierci lub już nie żył, kiedy ludzie położyli go w ogniu. Płonąca łódź popłynęła do morza i długo żyła chwałą śmierci Hakiego. 

Król Halfdan jest mądrym i sprawiedliwym władcą, mającym pokój w swoich posiadłościach i szczęście we wszystkich swoich sprawach. Jego samodzielność, oparta na samowystarczalności, pozwoliła mu wznieść się na szczyt władzy i stać się tym, kim stał się – legendą. Z czasem ten król Halfdan miał tak płodne lata jak żaden inny. Ludzie kochali go tak bardzo, że kiedy umarł, a jego ciało zostało przewiezione do Hringariki, gdzie miał zostać pochowany, przybyli szlachcice z Raumariki, Vestfold i Heidmerk i poprosili o pozwolenie na pochowanie ciała w ich fylke. Wierzyli, że zapewni im to produktywne lata. Jego przydomek, który otrzymał za szykowne czarne włosy. 

Fjölnir lub Fjolner, syn Ingvi-Freyra, rządził Szwedami i bogactwem Uppsali. Był potężny, a pod nim panował dobrobyt i pokój. W Hledrze władcą był Frodi Rozjemca. Fjolner i Frodi odwiedzili się i byli przyjaciółmi. Pewnego razu udał się do Frodi w Selong, gdzie przygotowywano się do wielkiej uczty i wzywano gości ze wszystkich krajów. Frodi ma przestronną komorę. Jest tu ogromna wanna, wysokość wielu łokci i zapinana na duże bale. Był w spiżarni, a nad nim był strych, a na strychu nie było podłogi, więc wsypał się do wanny i był pełen miodu. To był bardzo mocny napój. Fjolner i jego ludzie spędzili noc na sąsiednim strychu. W nocy Fjolner wychodził na galerię, by zatroszczyć się o ciało. Był śpiący i śmiertelnie pijany. Wracając do miejsca, w którym spał, szedł wzdłuż galerii i wszedł do kolejnych drzwi, potknął się tam, wpadł do wanny z miodem i utonął.       

Dyggve, syn Domara, rządził krajem po nim. Nie wiadomo o nim nic poza tym, że zmarł śmiercią naturalną. Jego matką była Drott, córka króla Danpa, syna Riga, którego po raz pierwszy nazwano po duńsku „Królem”. Jego krewni od tego czasu zawsze uważali tytuł króla za najwyższy. Dyggve był pierwszym z jego krewnych o imieniu King. Wcześniej nazywano ich „drottins”, a ich żony „drottings”. Każdy z nich był również nazywany Yngve lub Ynguni, a wszyscy razem - Yngling. Drott była siostrą króla Dana Prouda, od którego imienia pochodzi nazwa Danii.

W Heimskringla, król Finlandii Svase. Mówi się, że Fin poślubił swoją córkę Snaefrieda za króla Norwegii Haralda Finehaira. Są tradycyjnie nomadami w górzystym i zalesionym wnętrzu Górnej Skandynawii, którzy wypasają renifery.

Bjorn Ironside był drugim synem Aslauga i Ragnara, który był słynnym królem i zdobywcą. Młody człowiek wyróżniał się dociekliwym umysłem, szczególną stanowczością i odwagą, chcąc pójść w ślady ojca i stać się silnym wojownikiem, wspaniałym przywódcą, otwierającym przed ludźmi nowe ziemie, eksplorującym odległe kraje. Został królem Szwecji i założycielem dynastii Munsjö. Pseudonim jest związany z przechwyconą metalową zbroją, którą Bjorn nosił podczas bitwy. 

Eric Bloodaxe (staronordycki: Eiríkr blóðøx,  Eric 1 był drugim królem Norwegii, najstarszym synem Haralda Jasnowłosego. Wśród jego licznych potomków to właśnie w Ericu Harald widział swojego następcę. Wysoki, przystojny i odważny dziedzic miał kontynuować dzieło swego ojca jednoczenia ziem norweskich i umacniania Królestwa.

Według legendy pogańscy kapłani przepowiadali, że Oleg zabije swojego ogiera. Aby przeciwstawić się proroctwom, odesłał konia. Wiele lat później zapytał, gdzie jest jego koń, i powiedziano mu, że zdechł. Poprosił o obejrzenie szczątków i został zabrany do miejsca, w którym leżały kości. Kiedy dotknął butem czaszki konia, wąż wyślizgnął się z czaszki i ugryzł go. Oleg zmarł, spełniając w ten sposób przepowiednię.

Król Airisto Jouna Mettäla żył między 840 a 900 rokiem. Bitwy w Mettäli toczyły się bardziej w kierunku Rosji. Ale sagi, że miał około 1,90 wzrostu jak na swój czas. Normalny wzrost w tym czasie wynosił 1,75. Airisto było w swoim czasie miejscem nietykalnym, ponieważ wielu nie chciało tracić ludzi, by oprzeć się królowi Finlandii.

Król Saaremaa Yalde był u władzy od 950 do 990. W sadze mówi się, że zasłużył sobie na sławę wygrywając bitwę ze Szwedami na Saaremaa. A stamtąd był pokój z Wikingami z Północy. Zaczął także produkować i sprzedawać miecze dla Wikingów.  

​

s.

Leif Erikson was a Norwegian explorer from Iceland. Leif was a Norwegian Viking who is best known for being the undisputed first Viking (European) to enter North America with his team. Leif was the son of Erik Punas, King of Denmark, who founded the first Viking settlement in Greenland. Leif's life reputation is mostly the first Norwegian expedition to Newfoundland and its environs in modern Canada. Here he discovered, among other things, the grapes that inspired the name of the Vikings in the region of Vinland. Leif was the chosen hero of many Scandinavians who emigrated to North America. around that time and who has been given their day in the United States

(Leif Erikson Day, 9 October).

​

​